 |
|||
|
|
|||
|
Voor de tweede nacht op rij kon Jason de slaap niet vatten. Telkens weer zag hij dat vastgeketende meisje, dat opgeheven zwaard dat schitterde in het flakkerende licht van de vlammen. Uiteindelijk sloeg hij het dekbed van zich af en stond op. Er moest iets gebeuren, hij móest ingrijpen, maar hoe? Toch de politie bellen - met het risico dat Carly iets zou overkomen?
Zonder het licht aan te doen, kleedde hij zich aan, zonder eigenlijk zelf te weten wat hij van plan was. Hij propte een zaklantaarn in zijn broekzak en sloop de gang op. Alles was stil, op het zware getik van de staande klok in de hal na. Op een tafeltje bij de voordeur lag het gastenboek opengeslagen alsof het voor hem klaargelegd was. Bij het licht van de zaklantaarn bladerde hij een paar pagina's terug. Daar: Carly Parker, adres in Londen. Ze was twee dagen voor hem gearriveerd en had voor twee weken geboekt. Kamer vier, dat was de kamer naast de zijne... Hij liet het licht op het sleutelrek schijnen. Er waren twee sleutels voor elke kamer - een voor de gast en een voor het kamermeisje. Hij viste die met nummer 4 erop van de haak en sloop terug. De kamer was bijna identiek aan de zijne maar dan gespiegeld: Tweepersoons bed, klein burootje, twee hang/legkasten. Naast het bed twee nachtkastjes die leeg bleken. Zijn oog viel op een rood handtasje dat half onder het bed gepropt lag. Make-up spullen, een spiegeltje, een portefuille... Zijn mond viel open van verbazing: In de portefuille zat een identiteitsbewijs van de Londense politie en, opgevouwen... pagina een en drie van het mailtje waarvan hij pagina twee bij toeval in een van de bibliotheekboeken gevonden had... -/- Mark herkende Lucy pas toen ze hem in het voorbijgaan aansprak. Ze droeg het witte slavinnengewaad en was zwaar opgemaakt en geparfumeerd. Snel trok hij haar een nis van de gang in en deed verslag van zijn gesprek met de Commandeur. "Ik denk dat hij gelijk heeft," zei ze onverwacht, "Misschien is het wel verstandig om elkaar een tijdje niet te zien - en toen hij protesteerde: - nee Mark, ik wil niet dat je onnodige risico's loopt!" "Dat heb ik er wel voor over," fluisterde Mark nu, om zich heen speurend of niemand hen af kon luisteren, "Deze toestand bevalt me niets. Er gebeuren vreselijke dingen op Nivo drie, veel erger dan de risico's die ik loop als ik jou hier weghaal!" "Je kunt me hier niet weghalen Mark. Over mijn lot is al beslist. Accepteer dat!" Hij schrok van haar felle reactie. "De Commandeur is god niet. Er moet een mogelijkheid zijn om hier uit te ontsnappen!" Ze schudde haar hoofd: "De Commandeur is maar een radertje in het uurwerk. Je onderschat de Society. Haar leden zijn oppermachtig en hebben invloed. Véél invloed." "Maar als we de politie inlichten..." "Dan gebeurt er nog niets. Elke actie van de politie tegen de Society zal door hooggeplaatste personen tegengehouden worden." "Hoe weet jij dat eigenlijk allemaal?" vroeg Mark ineens. Er speelde een flauw glimlachje om Lucy's lippen. "Wij slavinnen weten soms meer dan onze Meesters," zei ze raadselachtig, en dan: "Ik moet weg - men verwacht me in de Kapel. Maak je niet ongerust, ik red me wel. En onthoud, niet alles is wat het lijkt!" Met stomheid geslagen keek hij haar ranke figuurtje na tot het in een bocht verdween. Wéér die opmerking! Wat werd daar toch mee bedoeld? -/- De slavinnenkamers op Nivo 1 waren een toonbeeld van luxe: Rood, hoogpolig tapijt waar Lindsay's blote voeten tot aan de enkels in wegzakten. 'n Enorm rond bed met daarboven spiegels aan het plafond. Een kleine bar, een home entertainment system, een riante badkamer met dubbele kuip... zo op het eerste oog een kamer met alle comfort. Pas als je beter keek, zag je de ijzeren ringen die overal bevestigd waren - aan het bed, de stoelen en zelfs aan de randen van de badkuip - en als je de kledingkasten opentrok zou je daar een waar arsenaal aan marteltuig ontdekken. Zolang er geen 'bezoek', zoals de klandizie werd genoemd, in de kamer was, wachtte de slavin in haar witte gewaad zittend op het bed, aan het hoofdeind geketend. Haar assistentes stonden naast de deur om de gast welkom te heten en zijn jas aan te pakken - en hem daarna uiteraard van dienst te zijn. Lindsay was nerveus. Het was haar eerste dienst op Nivo 1. Tot nu toe waren haar na de 'veiling' geen ernstige dingen meer overkomen, maar ze voelde wel aan dat dat heel snel kon veranderen. Er ging dan ook een kleine zucht van verlichting door haar heen toen de eerste klant zich meldde: Een slanke jongeman met sluik haar en een olijke oogopslag die hen vriendelijk groette en de slavin op het bed zelfs een kusje op de mond drukte. Schijn bedroog echter: Hij ontdeed het meisje op het bed met een ruk van haar gewaad, legde haar met gespreide ledematen op de matras en zette haar zo vast. Vervolgens haalde hij een klein, zwart doosje uit een van de kasten, kleedde zich uit en wenkte Lindsay en haar collegaatje naderbij. "Pijpen, stelletje sletten!" siste hij. Lindsay viel aan, net zoals ze bij Mevrouw Piekhaar geleerd had, hapte ze de kloppende eikel op terwijl haar maatje 's mans ballen likte. Hij liet ze even gaan, rukte ze dan aan de haren van zich af. "Blijf in de buurt. Zodra ik wijs gaan jullie door, begrepen?" Hij opende het doosje en haalde er een lange strip steriel verpakte injectienaalden uit. Het meisje op het bed staarde ontzet toe hoe hij de eerste naald uit de verpakking haalde, deze even keurend tegen het licht hield en vervolgens vlak boven de tepel van haar linkerborst zette. "Pak aan kleintje!" grinnikte hij en joeg de naald in haar huid. Ze gilde hoog maar dat deerde hem niet. Systematisch werkend, zette hij zo'n twintig naalden in drie cirkels om de tepels van beide borsten en trok dan de volgende verpakking uit de doos. "Hier jullie!" riep hij tegen het tweetal dat angstig toe stond te staren. Opnieuw vielen ze aan op zijn apparaat dat nu beduidend groter was geworden. Tegelijkertijd streelde de man veelbetekenend over de gladde huid tussen de dijen van het meisje op het bed. Ze schudde zacht huilend haar hoofd maar hij grijnsde alleen maar. Even later knielde hij tussen haar gespreidde benen en zette twee rijen naalden rechtop in haar schaamlippen. Als bekroning op zijn werk plaatste hij er nog vier kruislings door haar tepels en wenkte de andere meisjes naderbij. "Aan het werk jullie," gromde hij terwijl hij op de slavin ging liggen. Linsday streelde zacht zijn ballen terwijl haar partner - ze kende haar naam niet eens - zijn kloppende pik tussen de gepijnigde schaamlipjes leidde. Terwijl hij neukte duwde hij zijn lichaam stevig tegen dat van de slavin aan, de naalden steeds iets dieper drukkend. Ze huilde nu hardop, begon te gillen toen hij uiteindelijk zijn onderlijf hard tegen haar aan beukte en diep grommend zijn orgasme bereikte. De jongeman was koud vertrokken of er verscheen een Wachter ten tonele. Hij keek even grinnikend neer op de slavin, wendd e zich dan tot de andere meisjes: "Haal die naalden uit 'r lijf en maak 'r schoon. Er staat alcohol in dat kastje daar en een container voor de naalden. Zorg dat ze over een half uur weer in de houding zit!" Lindsay klom op het bed, naast het nog zacht nasnikkende slavinnetje. Voorzichtig probeerde ze een van de naalden uit diens borst te trekken, maar ze trok snel haar handen terug toen ze het weer op een gillen zette. "Laat mij maar even," zei haar collegaatje,"Jij bent nieuw hier zeker? Ik heet Sascha. Hier, zal ik je even laten zien hoe je dat doet." Ze vatte een stukje huid tussen duim en wijsvinger en wipte de naald er met een snelle beweging uit. "Zo voelt ze er het minste van. Als je het te langzaam doet is het juist extra pijnlijk." "OK, dank je," zei Lindsay, "Ik moet nog veel leren geloof ik." "Onthou dat van dat snelle," zei Sascha, inmiddels de ene naald na de andere verwijderend, "Is ook goed om te weten als je ze er in moet steken. Des te sneller des te beter. Maar kijk uit, sommige gasten weten dat en dan kun je weer overnieuw beginnen." "Ik geloof niet dat ik dat ooit bij een ander zou kunnen doen... Oh!" ze keek geschrokken om. Achter haar had een Wachter staan luisteren. Hij grinnikte nu en liep op haar toe. "Er is maar één manier omdaar achter te komen he?" zei hij en haalde een nieuwe strip naalden uit het doosje. "Hier, aanpakken. Zet de helft maar in haar billen!" en hij wees op Sascha die zich prompt omdraaide en vooroverboog. Lindsay's handen trilden dusdanig dat ze de eerste naald al bijna uit haar vingers liet vallen. Ze drukte de punt ervan tegen Sascha's huid, beet op haar lip, schudde dan haar hoofd: "Ik kan het niet." Ongeduldig sleurde de Wachter haar aan haar haren naar het bed, smeet haar op haar buik en ging zelf schrijlings op Lindsay's rug zitten. "Dan zal ik je even laten zien wat wij met ongehoorzame meiden doen hier!" siste hij en begon de naalden in Lindsay's billen te zetten. Heel langzaam om zo veel mogelijk pijn te veroorzaken, telkens even pauzerend tot ze weer wat op adem gekomen was. Lindsay telde ze, door haar tranen heen. Twee pakjes, veertig stuks... Frodo © |
|||
|