 |
|||
|
|
|||
|
Ietwat moeizaam liep Armenia achter de Wachter aan die haar voorging tussen het marteltuig van Nivo 3 door. De korte, zware kettingen hinderden haar, evenals de pijn van de hardhandig ingebrachte ringen in haar lijf. Ze keek strak voor zich uit naar de rug van de Wachter om de ellende om haar heen - met name die in de Nissen boven hen - niet te hoeven zien.
De Wachter opende een zware deur en duwde haar voor zich uit naar binnen. Aan een lage tafel zat een beul van een vent een appel te schillen. Naast de vlammende open haard keek een klein, wit hondje hen nieuwsgierig aan. "Hier is je nieuwe slaafje John," zei de Wachter, "En probeer er deze keer wat voorzichtiger mee te zijn. Ze mogen wel wat langer meegaan dan 'n week." De ander lachte vals en wenkte haar naderbij. Met zijn appel nog in de ene hand liet hij de vingers van de andere keurend langs haar lijf glijden. Ze rilde... "Zuigen!" gromde John, zijn mes weer ter hand nemen. Armenia aarzelde geen seconde, dook tussen zijn benen en maakte zijn broek los. John ging door met eten alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk schoof hij de schillen bijeen, tilde Armenia op en legde haar op haar buik op het ruwe hout van de tafel. Hij spoog tussen haar billen en zette zijn eikel tegen haar nauwe aarsje. "Oh nee!" zuchtte ze maar hij drong in één keer naar binnen, geen acht slaand op haar gekrijs. "Op je benen jij!" zei hij toen zich hij een paar minuten later in haar leeggespoten had. Ze klauterde moeizaam van de tafel, haar pijnlijke achterste wrijvend. "Je bent te langzaam. Doe je niet aan sport?" "Vroeger wel meneer. Wielrennen, maar..." ze knikte veelbetekenend naar haar boeien. Hij grinnikte: "O, maar daar kun je ook wel mee sporten hoor. Kom eens hier?" Hij verwijderde de boeien om haar enkels maar klikte die van haar polsen op haar rug vast. Daarbij streek zijn mouw langs de ring door Armenia's rechtertepel en ze piepte benauwd. "O, net gepierced? Dat komt heel goed uit! Dazzle!" Het hondje prikte de oren op en kwam kwispelstaartend naderbij. John bevestigde een dunne ketting aan de halsband en het andere uiteinde aan de ring door haar clitje. Vervolgens opende hij de deur en floot schel. Gillend zette Armenia het op een lopen, achter de wegrennende hond aan... -/- "Meneer Cunningham, geloof me," de stem van de commissaris begon ongeduldig te klinken, "De Roydon Society staat erg hoog aangeschreven in onze gemeenschap. Ik ken de directeur persoonlijk. Daar gebeuren écht geen gekke dingen!" "En Carly Parker dan? En die tunnel in het bos?" Jason kon zich er net van weerhouden om met de vlakke hand op het buro te slaan. De ander haalde zijn schouders op: "Volgens mijn collega's in Londen is ze hier voor twee weken op vakantie. Niemand heeft haar als vermist opgegeven. En die tunnel ligt er al tweehonderd jaar. De Society heeft hem - met vergunning - laten vergroten zodat ze makkelijker bevoorraad kunnen worden...." "En dat mailtje dan?" Jason had de commissaris maar verteld dat Carly hem het mailtje gegeven had - niet dat hij op haar kamer had lopen struinen. Hij was van het hele verhaal trouwens niet veel wijzer geworden: Op pagina 1 las hij dat de afzender liever onbekend wilde blijven, maar al een paar keer met Carly gemaild bleek te hebben. Het was zoals hij al vermoed had iemand uit Huddlesford die OOK al wantrouwig bleek naar de Society toe. Pagina 3 bleek interessanter: "Als de politie hier én uw superieuren geen actie willen of kunnen ondernemen zouden we moeten proberen om dan zelf de nodige bewijzen te verzamelen..." Dus dat was er gebeurd: Carly had waarschijnlijk meteen een kamer geboekt (vandaar dat ze het telefoonnummer van het pension achterop een van de pagina's had geschreven) en was twee dagen na het mailtje hierheen gereisd. Vandaar dat ze zich zo voor zijn speurwerk interesseerde... "Als juffrouw Parker zich over een paar dagen niet op haar werk meldt, stellen we wel een onderzoek in," zei de commissaris nu geruststellend, "Maar zo lang als er nog geen sprake is van een aantoonbaar misdrijf kan ik met uw verhaal geen kant op. Het spijt me." "Mij ook," gromde Jason bitter en hij verliet het kantoor zonder te groeten. Buiten vloekte hij binnensmonds in de richting van de weg die naar Roydon Castle leidde. Dáár kon hij beter wegblijven, dat stond als een paal boven water. Hij rilde toen hij aan Carly, en méér nog, aan het meisje op het offerblok dacht... Ineens ging hem een licht op: Hij moest Paul bellen! Paul Raymond was een volle neef van Jason en een verslaggever die goede banden had met Interpol. Als er iemand was die dit tot de bodem kon uitzoeken... Fluitend ging Jason op weg naar de rode telefooncel die aan de overkant van de straat stond... -/- Nivo 1 kende geen vaste werktijden. Te pas en te onpas werd Lindsay opgetrommeld om samen met Sascha of een van de andere assistentes weer een slavin bij te staan. Het begon haar al gauw uit te putten en ze werd kribbig en traag. Bewust traag ook. "Schiet een beetje op," siste Sascha toen ze voor de tweede keer deze sessie aarzelde bij het zwepenrek. Ze had de namen van al die wapens wel geleerd maar nu leken ze allemaal op elkaar. "Waar blijft mijn Martinet?" vroeg de oudere man die met een slavin over de knieën op de rand van het bed zat. "Martinet?" Lindsay deed blindelings een greep. "Dat is een springzweep, stomme teef!" vloekte de man nu. Hij stond op waarbij hij de slavin botweg op de grond liet vallen. Deze haastte zich uit zijn buurt en hij beende woedend op Lindsay af. "Heb jij je lessen niet geleerd?" vroeg hij, Lindsay ruw bij de haren grijpend. Ze schudde opstandig haar hoofd. Prompt sleurde hij haar de gang op en overhandigde haar aan de Wachter die daar stond. "Geef haar een lesje," gromde de man, "Ze heeft het blijkbaar nodig!" "Zal ik haar naar de Half Way Wall brengen meneer?" De ander grinnikte: "Dat lijkt me een uitstekend idee!" Lindsay wilde nog protesteren, maar ze realiseerde zich dat dat haar waarschijnlijk alleen maar verder in problemen zou brengen. Dus liet ze zich de lange gangen weer door slepen, een draaitrap af en een korte, smalle gang door die ineens 'n scherpe draai maakte. Ze hield verschrikt haar pas in. De gang werd ongeveer een meter breder. Aan weerszijden waren een stuk of twintig kleine, vierkante nissen in de muren aangebracht. Uit die nissen staken naakte onderlijven - de rest van de lichamen zat in de muur, vastgezet met een soort rubber ring die het lichaam in de nisopening vastklemde. Boven elk meisje was een dikke kaars schuin in een houder gestoken zodat het gloeiende vet gestaag op haar blote billen druppelde. Ontwijken was onmogelijk: Elk meisje stond ook met haar enkels aan de muur geketend. Pas nu hoorde Lindsay ook het gedempte gegil: De kussens hielden bijna alle geluid tegen. De Wachter bleef even staan kijken, waarschijnlijk om het effect even op haar in te laten werken. Er passeerden andere Wachters. Sommigen lieten hun zweep even over de rij billen dansen, anderen knoopten hun broek los en neukten het achterwerk wat hun op dat moment het meest aansprak. Lindsay staarde naar die kronkelende lijven die zonder uitzondering onder de striemen en kaarsvet zaten. Haar begeleider trok een ketting uit een lege nis en bevestigde deze aan haar handboeien. Met een "Veel plezier kleintje" draaide hij aan een rad naast de nis, haar zo voorover het nauwe gat in trekkend. Ze gilde, rukte aan de ketting maar niets mocht baten. Even later klonk er een sissend geluid en alle licht verdween uit de nis. Hij sloeg haar. Hard. Zo'n vijfentwintig keer. Ze huilde nu luidop maar niemand die het hoorde. De eerste druppels kaarsvet dropen langs haar gestriemde billen... -/- "Dazzle!" Onmiddellijk schoot het hondje op John af, op de hielen gezeten door de uitgeputte Armenia wiens gezicht even nat was van het zweet als van de tranen. Zodra hij de ketting van haar clitpiercing gehaald had, zakte ze door haar knieën en liet zich voorover vallen. "Oh nee," brieste John, een bullepees van zijn broekriem nemend, "Overeind jij, lui kreng! Uitrusten doe je pas als IK het zeg!" en hij liet het leer krachtig op haar billen neerkomen. Er vormde zich meteen een dieprode striem op haar huid. Ze kermde, maar bewoog niet. Dus haalde John uit en sloeg nog vier, vijfmaal. Moeizaam hees Armenia zich overeind. Ze trilde over haar hele lichaam en huilde nu zacht. Tijdens de onverwachte sprint door de gevreesde ruimte was ze meerdere malen gevallen en haar hele lijf zat vol met schaafwonden en blauwe plekken. Ze was echter zo bang geweest dat het hondje de ring uit haar clitje zou trekken dat ze onmiddellijk weer opgestaan was om verder te rennen. John had op een afstandje toegekeken, de ene pul bier na de andere achterover slaand. "Moet pisse," gromde hij nu. Armenia keek hem niet begrijpend aan tot hij naar de grond voor zijn voeten wees. "Nee..." zei ze kleintjes, maar ze piepte het uit toen de knoet haar vol in het kruis raakte. Haar walging onderdrukkend, knielde ze neer, maakte zijn broek los en hield met beide handen zijn pik vast, met stijf toegeknepen ogen haar mond openend... Frodo © |
|||
|