 |
|||
|
|
|||
|
Een tikje verwonderd volgde Lindsay de Wachter door de gangen van Nivo 2. Nog geen half uur geleden was er een einde gekomen aan haar nachtmerrie in de Nissen: Net op het moment dat ze dacht geen adem meer te kunnen halen, omdat de lucht in de benauwde ruimte op begon te raken, had iemand de rubberen ring, waarmee haar lichaam vastgeklemd zat, leeg laten lopen. Ze moesten haar met twee man overeind houden, zo lang had ze voorovergebogen gestaan. Haar hele onderlijf brandde en toen ze haar voeten uit elkaar zette om haar balans weer te vinden liep er een klein golfje zaad langs haar dijen.
Maar de Wachters hadden geen oog voor haar ellende. Zonder veel plichtplegingen sleurden ze haar naar een wasruimte en zetten daar de brandslang op haar gepijnigde lijf. Ze gilde, hapte naar adem en probeerde met beide handen de ijskoude straal af te weren. "Droog je af," zei een van de Wachters nadat hij de kraan weer dichtgedraaid had, "Het is tijd voor je tweede straf. Met meiden met een grote bek weten we wel raad hier!" En even later hing ze weer half tussen hen in terwijl ze de ene deur na de andere passeerden. Dit was een deel van Nivo 2 dat Lindsay nog nooit eerder gezien had... "We zullen eens kijken of we dit probleem nu eens permanent op kunnen lossen," grinnikte de man terwijl hij de laatste deur in de gang opende. Een golf van hitte en lawaai sloeg hen tegemoet. Bij twee enorme vuren stonden grote kerels in leren voorschoten op al even grote aambeelden te slaan. Ze hielden stil toen ze Lindsay zagen. De Wachter duwde haar naar voren. "Dit is nummer één," zei hij tegen de smid die daar aan het werk was, "De andere twee komen zo!" Hij klikte Lindsay's polsen aaneen op haar rug en duwde haar voorover zodat ze met haar hoofd op het aambeeld kwam te liggen. Het enige wat ze nu nog zag was de harige knuist die een zware moker vasthield. Toen deze opgetild werd sloot ze haar ogen. "Wacht even," hoorde ze ergens achter zich, "Ik wil in haar zitten als je die klap geeft. Het heeft iets symbolisch." Lindsay reageerde nauwelijks meer toen de man zich met één forse haal naar binnen wrong en beide handen op haar heupen plantte... -/- "Die vriend van u begint me een beetje de keel uit te hangen juffrouw Parker," de stem van de Commandeur verborg zijn ingehouden woede maar nauwelijks. Hij stond half over haar heen geleund in de cel waarin ze de laatste dagen geketend aan de muur doorgebracht had. "Waren mijn waarschuwingen dan niet duidelijk genoeg?" Carly haalde haar schouders op. Ze wist niet goed wat te antwoorden. Hij keek even nadenkend op haar neer. "Misschien als we hem een paar fotootjes sturen als bewijs van uw eh... welzijn... Wachter! Breng haar naar ziekenzaal vijf!" -/- De Stoel bestond uit een ontelbaar aantal glanzend chromen buizen waaraan evenzoveel rubberen slangen waren bevestigd. Vanuit de stalen voet liep een dikke bundel gekleurde draden naar een schakelkast even verderop. De machinerie siste zachtjes... "Zet 'r vast," beval de Commandeur de twee verpleegsters. Carly's boeien werden verwijderd en ze werd tamelijk voorzichtig in het stalen frame getild. Haar polsen, hals en enkels werden met brede Velcro tape vastgezet en de twee meiden trokken zich terug. Even verderop liet de Commandeur zijn handen over de schakelaars glijden. De Stoel zette zich in beweging: Onder diep gesis opende het ding zich als een bloem, Carly's ledematen meetrekkend. Net op het moment dat ze gillend wilde protesteren omdat ze het gevoel kreeg alsof haar gewrichten uit hun verband getrokken zouden worden hield het apparaat stil. Haar lijf was nu als een boog gespannen. "Intapen," gromde de Commandeur, "En een beetje strak graag!" De verpleegsters togen aan het werk: Met tientallen meters canvas plakband werden eerst Carly's armen en benen strak langs de koude buizen vastgezet. Vervolgens werden er bredere banden over haar romp getrokken waarbij alleen haar tepels en kut vrijgelaten werden. Zelfs haar vingers werden ieder op kleinere buisjes getaped en uiteindelijk zetten de twee verpleegsters haar hoofd muurvast en tapeten haar mond dicht zodat ze nu alleen haar ogen nog maar kon bewegen. Ze voelde een paniekgolf naderen maar wist deze nog net te onderdrukken. De Commandeur bekeek haar goedkeurend, rommelde even in een kastje dat achter haar stond. Even later hield hij iets onder haar neus wat nog het meest op een metalen dildo leek. Het ding had her en der uitsteeksels en er zat een netsnoer aan. "Eigen fabrikaat," zei hij, met iets van trots in zijn stem, "Vibreert met de kracht van een dieselmotor, geeft onvoorspelbare electrische schokken en is zelfkoelend..." hij wrong het ding met enige moeite in haar onderlijf en zette het met twee klikken aan de Stoel vast; "...en daarom kun je hem ook bijna eindeloos lang laten draaien." Hij haalde een schakelaar over en voor Carly's gevoel begon de hele constructie te trillen - maar wel het heftigst in haar kruis. Tegelijkertijd schoten er vreemde prikkelingen tussen haar dijen heen en weer. Ondanks het benauwende van de situatie kon ze een steeds aangenamer gevoel niet onderdrukken. Snuivend haalde ze al binnen enkele minuten een heftig orgasme. De Commandeur grinnikte: "Dat was snel!" Hij zag de paniek in haar ogen toen bleek dat hij niet van plan was het apparaat uit te schakelen. "Eens zien of je het straks nog zo lekker vindt - en met een blik op zijn horloge - laten we zeggen in de volgende vierentwintig uur? Veel plezier juffrouw Parker!" En hij liet de deur van de zaal achter zich dichtvallen... -/- "Meneer Cunningham?" klonk de stem van de pensionhoudster na een bescheiden klopje, "Er is telefoon voor u. Ene Paul..." "Paul Raymond? Ik kom er aan!" en even later hing Jason aan de munttelefoon in de klein hal. "Jason? Paul hier. Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor je heb. Of liever gezegd helemaal geen nieuws. Op de Roydon Society valt niets maar dan ook helemaal niets aan te merken." "Maar dat is onmogelijk!" viel Jason uit, "Ik heb je verteld wat ik allemaal gezien heb..." "Ik weet het, ik weet het," zei de ander sussend, "Maar bij Interpol zijn ze er zeker van dat het een gerenommeerde zaak is. Ze hebben het kasteel een jaar of vier geleden van dak tot kelder doorzocht..." "Doorzocht? Waren er verdenkingen dan?" "Nee, ging om een ontsnapte gevangene. In ieder geval is er toen niets ontdekt maar ene Forrest - dat is de directeur, ook wel bekend..." "...als de Commandeur," vulde Jason aan. "Die ja. Forrest was dusdanig verbolgen over het feit dat ZIJN stichting beticht werd van het verbergen van een vluchteling dat hij een publiekelijk excuus van de overheid eiste - en hij kreeg het ook. Vandaar dat justitie in elk geval niet zo happig op Roydon meer is." Jason vloekte in gedachten maar zei verder niets. "We zullen toch het einde van Carly's vakantie af moeten wachten. Als ze niet terugkeert kan haar familie haar officieel als vermist opgeven en kan er aktie ondernomen worden." "Als het niet te laat is," gromde Jason, en toen de ander zweeg: "Bedankt in elk geval Paul, ik weet dat jij er ook niets aan kan doen." Even later zat hij weer peinzend aan het burootje in zijn kamer. Wat bleef er nog voor hem over? Wachten was wel het laatste wat hij in gedachten had! Ineens viel zijn oog op het stapeltje kranten dat hij die ochtend gekocht had om de tijd een beetje mee te verdrijven. De Star, News of the World, de Mirror. Roddelblaadjes eigenlijk met allemaal wilde verhalen en ieder hun eigen 'page three girl'. Maar ook allemaal een column met ingezonden brieven van lezers... Hij schoot zijn jas aan, vouwde de kranten onder zijn arm en ging op weg. Naar de bibliotheek waar hij een openbare computer en een kopieerapparaat wist. Tussen al die verslaggevers zou er toch wel EENTJE zijn die zijn verhaal geloofde? En er iets meer mee zou willen doen dan de authoriteiten? Frodo © |
|||
|