 |
|||
|
|
|||
|
Nog een beetje onwennig liet Lindsay haar vingers langs de ijzeren band die de smid enkele uren om haar hals gezet had glijden. Het metaal was zeker een halve centimeter dik, net als dat van de banden om haar enkels en polsen. Van een ring op haar keel liep een dikke ketting naar de halsband van een ander meisje, een aziatisch type dat ze als Jasmin had leren kennen. 'n Tweede, even dikke ketting was om beider heupen geslagen en vastgezet zodat ze nu onlosmakelijk aan elkaar verbonden waren. Verder had de smid hen beiden een zware kuisheidsgordel aangemeten die met een klein sleuteltje - een loper die alle Wachters bij zich droegen - geopend kon worden. Zelfs alleen even naar het toilet gaan zat er nu dus niet meer in.
Er was hun duidelijk gemaakt dat de trainingsperiode achter de rug was en dat ze nu permanent in de bordeelkamers van Nivo 1 zouden verblijven, samen met een vaste slavin. Door constant als team van drie te werken zouden hun prestaties zich alleen maar verbeteren - althans, dat was de mening van Mevrouw Piekhaar en dat klopte ook wel: Na een paar dagen waren Lindsay en Jasmin al gewend aan hun ketenen en wisten onverwachte bewegingen te vermijden. Ook met Lucy, de slavin die ze moesten assisteren, klikte het meteen ook al was dat meer gevoelsmatig: Met elkaar spreken was ten strengste verboden... Slapen deden ze in een getraliede kooi achterin de kamer, hun eten kregen ze in voerbakken op de grond. Om onderscheid te maken at Lucy aan de kaptafel en sliep zij op een wollen vacht naast het grote bed - maar wel op de vloer. Op de gang waren een aantal toiletten waar weer andere slavinnen aan de vloer geketend waren. Ze droegen om hun hals een sleuteltje voor de kuisheidsgordels. De toiletten bevatten echter geen deuren zodat er van privacy weinig sprake was. Toch begon de drukke routine, die Lindsay al eens in de Nissen had doen belanden, zich al weer snel te vormen. Er werd van hen verwacht dat ze dag en nacht klaarstonden en elk teken van onachtzaamheid of traagheid werd onmiddellijk bestraft. Die straffen waren nu ook erger: Al na een paar dagen maakt Lindsay het mee dat Jasmin het glas wijn van een klant liet vallen en daarvoor vijftig slagen met de karwats over rug en billen kreeg. Door de ketting die hen verbond moest Lindsay naast het rek waar Jasmin op gebonden werd blijven staan en bij elke klap kromp ze zelf een beetje ineen. Achteraf was de gast zo opgewonden geraakt van Jasmin's gestriemde lijf dat hij haar en Lindsay voorover op het bed smeet en hen omstebeurt in hun achterwerk neukte... -/- Op zijn ronde langs de ziekenzalen belandde Mark nu in zaal 5 die momenteel maar één patient kende. Hij controleerde Carly's hartslag en bloeddruk (voorzover dat ging door de lagen tape heen) en nam haar temperatuur. Er lag een wilde blik in haar ogen en zo hier en daar was het plakband doorweekt van het zweet. Mark keek op de timer: Er waren nog maar vijf van de vierentwintig uur verstreken. Ze zou het nog erg benauwd krijgen... In de volgende zaal lag een donker meisje voorover op bed. Een ander meisje, dat met hals en middel aan haar vastgeketend zat, stond er naast. Mark's hart maakte een buiteling toen hij zag dat Lucy aan het voeteneinde stond. "Wat doe jij hier?" vroeg hij verrast. "Mijn assistente is beschadigd," zei Lucy koel en knikte naar de nog nasnikkende Jasmin. Een tikje schuldbewust zocht hij de juiste créme op en smeerde Jasmins billen daar zo voorzichtig als hij kon mee in, op de vingers gekeken door de anderen. "Komen hier vaak meisjes van Nivo 1?" Lucy wist dat ze eigenlijk geen vragen mocht stellen, maar ze had het gevoel dat Mark het wel door de vingers zou zien. Hij knikte: "Regelmatig. Maar ze keren ook allemaal terug, genezen en wel," zei hij er snel achteraan. Hij wist zelf niet eens of hij nou geruststellend klonk of niet. "En van Nivo 3?" zei Lucy ineens. Mark schrok. Wat wist ze daar van? Hij haalde zijn schouders op: "Voor zo ver ik weet heeft Nivo 3 een eigen ziekenzaal. Ik kom daar echter niet vaak - daar schijn je eh... speciale talenten voor te moeten hebben." "Dat heb ik gehoord ja..." en weer zond Lucy hem zo'n vreemde, wetende blik. Zich steeds ongemakkelijker voelend maakte hij zijn werk af en hielp Jasmin overeind. Ze liep. Moeizaam, maar ze liep. "We moeten gaan," zei Lucy ineens gehaast, "We zijn al veel te lang weggebleven!" "We doen ook huisbezoekjes," grinnikte Mark, opgelucht dat er een eind aan de situatie kwam, "Je had ook aan een van de Wachters kunnen vragen of er iemand naar boven kon komen." "Hmmm, misschien maken we daar een volgende keer wel gebruik van," zei Lucy bedachtzaam... -/- John was ongeduldig, onhebbelijk, ongedurig en bovenal wreed. De andere Wachters van Nivo 3 hadden bijvoorbeeld nog de beleefheid om hun slavin even in te seinen als ze bijvoorbeeld opstonden. Armenia merkte het pas als ze aan haar nek overeind gesleurd werd door de ketting om haar hals die aan zijn broekriem hing. Als hij at of las, werd ze geacht tussen zijn knieën op de vloer te zitten met zijn geslacht tussen haar lippen. Gevolg was dat de man bijna constant met een erektie liep en haar te pas en te onpas neukte. Het liefst in haar achterwerk omdat hij wist hoe gevoelig ze daar was. John was opzichter in het ketelhuis waar een tiental meiden kolen op een groot vuur schepten waarmee de stoomketel op temperatuur gehouden werd. Een zware klus: Zonder uitzondering waren hun lichamen nat van het zweet en zwart van het kolengruis. Maar zag John dat een van hen vertraagde, dan haalde hij uit met zijn Arabische rijzweep en liet deze neerkletsen tot het tempo er weer in zat. Dat ze daardoor eigenlijk maar weinig van Nivo 3 zag - John's onderkomen bevond zich vlak naast de gang naar het ketelhuis - vond Armenia allerminst erg. Het gegil uit de verte maakt haar zo al angstig genoeg... De avonden waren nog het ergste. In een hoek van Nivo 3 was een soort taveerne waar John zich regelmatig met zijn collega's bezatte. Er werd gedobbeld om de slavinnen en Armenia hoopte in stilte dat hij haar eens zou verliezen. Helaas won hij alleen maar, soms twee of drie slavinnen op één avond die hij dan meteen weer voor grof geld doorverkocht. Het was op een van die avonden dat John, opnieuw met een paar borrels te veel op, het aan de stok kreeg met een andere Wachter over de kwaliteiten van hun wederzijdse slavinnen. Hij sloeg in zijn opwinding zelfs met zijn vuist op tafel maar de ander, die George bleek te heten, bleef er kalm onder: "We kunnen er anders makkelijk genoeg achter komen..." Er viel een merkbare stilte toen John zijn glas met zo'n klap neerzette dat de inhoud over de rand spatte. Dan knikte hij. Onder enig gejuich werden stoelen en tafels opzij gezet en een kring gevormd waar Armenia en het andere slavinnetje in neergezet werden. "Knokken jullie," gromde George, "Degene die de ander met haar schouders tegen de grond krijgt wint, de ander... krijgt een brandmerk." Armenia verbleekte. Ze had de meisjes gezien die hun nummer op hun venusheuvel hadden... De Wachters trokken hun stunners en richtten deze naar voren om te voorkomen dat de strijdenden de kring als schild zouden gebruiken. De meisjes draaiden nu om elkaar heen, de ogen strak op de ander gericht. Zo nu en dan deed er een 'n aftastende uitval die meteen gepareerd werd. Toch had Armenia een stevige mep in haar gezicht te pakken toen ze afgeleid werd door een uitgestoken stunner die angstig naderbij kwam. Ze gromde, wreef over haar snel dikker wordende lip. Het was alsof ze zich nu pas realiseerde wat er op het spel stond en dat maakte haar geslepen. Ze maakte graaiende bewegingen naar de tepelringen van de ander, priemde met haar vingers naar haar ogen en joeg haar zo keer op keer de rij stunners in, haar tegenstandster op die manier telkens een golf pijn toedienend. Een onverwachte trap in haar buik deed haar dubbelvouwen van pijn, maar net toen de ander haar armen triomfantelijk in de lucht stak, dook ze naar voren en ramde het meisje dwars door de rij Wachters heen tegen de vloer. Een gejuich ging op. Terwijl het andere meisje luid snikkend afgevoerd werd, tilde John zijn slavin op zijn schouder en maakte een ererondje door de zaal. Vervolgens legde hij haar op een van de tafels, trok haar benen uiteen en wenkte zijn maten: "Pak haar maar jongens, ze heeft het wel verdiend. Neuk 'r suf!" Armenia zette haar verstand op nul toen ze iemand, ver weg, hartverscheurend hoorde gillen... Frodo © |
|||
|