 |
|||
|
|
|||
|
Mark sliep slecht - voor de zoveelste nacht. Zodra hij zijn ogen sloot zag hij Lucy voor zich en telkens weer werd haar beeld verdrongen door de verschrikkingen die hij op Nivo 3 had gezien.
Hoe lang zou het duren voor ze daar haar einde zou vinden? Voor ze gespietst, gekruisigd, vermoord zou worden? Hij zag de vlijmscherpe valbijl van de guillotine weer omlaag suizen... Met gebalde vuisten stond hij op: dit kón zo niet langer! Nog geen tien minuten later opende hij een deur op Nivo 1. Zoals hij al verwachtte lag Lucy vredig slapend op de schaapsvacht naast het ronde bed. Even verderop lagen ook haar assistentes - hij was hun namen alweer vergeten - in diepe rust in hun kooi. Ze schrok meteen wakker toen hij haar zachtjes aanraakte. "Ssst! Ik Moet met je praten!" Ze knikte. "Ik kan je hier weghalen. Op Nivo 2 is een uitweg, ik heb 'm zelf gezien. Alleen even goed plannen maar het lukt vast!" "Wat, ontsnappen?" Tot zijn stomme verbazing vond Mark Jasmin aan zijn linkerzij en Lindsay aan de rechter. Had de kooi niet op slot gezeten? "Stil jullie!" siste hij dus, "En Ja, er is een weg naar buiten. Door een tunnel. Ik ben er zelf door naar binnen gek..." Mark kreeg geen kans om zijn zin af te maken. Een donkere schaduw vulde de kleine kamer. Met de anderen opkijkend herkende hij de contouren van de Hoofdwachter... -/- Met zijn armen over elkaar geslagen keek de Commandeur toe hoe de verpleegsters Carly's nu bijna bewegingloze lichaam van het plakband ontdeden. Ze reageerde nauwelijks meer: vierentwintig uur van aaneengeregen hoogtepunten hadden hun tol geëist... "Bewaar dat tot het laatst," zei hij snel toen een van de meiden aanstalten maken om de nog steeds trillende vibrator te verwijderen, "Misschien zit er nog iets in..." Maar er zat niets meer in. Alleen af en toe een zacht gekreun als er weer een reep tape, vochtig van haar eigen zweet, van Carly's nu overgevoelige huid gerukt werd. Ze was kapot, uitgeput van zichzelf... Op... De Commandeur grinnikte nog eens: "Naar mijn kantoor met haar!" blafte hij en verliet de ziekenzaal. -/- De kleine pensionkamer waar Jason in bivakkeerde leek wel een rommelige postkamer: Her en der lagen stapeltjes papier, enveloppen, opengeslagen kranten en handgeschreven briefjes. Maar Jason had alles onder controle: In de bibliotheek had hij zijn hele verhaal in een brief verwerkt, geprint en in totaal drieëntwintig keer gekopiëerd. Aan het eind van de middag wandelde hij met evenzoveel enveloppen naar het plaatselijke postkantoortje, voorzag ze van de nodige postzegels en liet ze met een gepreveld 'Amen' in de bus glijden. Op dat moment overviel de rust hem. De zaak was nu uit zijn handen. Nu was het alleen nog maar wachten op de dingen die komen gingen. Hij tuurde even naar de weg die naar het kasteel leidde, besloot dan in tegenovergestelde richting te wandelen. Hij had alle tijd... -/- De Rechtszaal had iets surrealistisch. Alles was buitensporig groot: de enorme zuilen die het koepelvormige plafond steunden waren bijna twee meter in doorsnee. De rechters - drie in getal in zwarte gewaden en gepoederde pruiken - zetelden meters boven de andere aanwezigen; een twintigtal Wachters en drie mannen met beulskappen op. Lucy, Jasmin en Lindsay waren in een ijzeren kooi opgesloten die in het midden van de zaal op een kleine verhoging stond terwijl Mark op een klein bankje daar vlak naast geparkeerd was. Op verzoek van een der rechters vertelde de Hoofdwachter die hen betrapt had zijn verhaal maar gaf er ook meteen een vreemde draai aan: "Het is ons al een tijdje duidelijk dat de slavin meerdere malen contact heeft gezocht met de betrokken Wachter en ook getracht heeft om hem te verleiden. We hebben hier zelfs videomateriaal van..." Even verderop flitste een scherm aan. Mark herkende de situatie onmiddellijk: Het was die keer dat hij Lucy 's nachts op de ziekenzaal bezocht had. Op de video kon je nu zien hoe hij zich over haar heen boog... "Ik ben best wel gek van je," hoorde hij Lucy ineens zeggen,"Vind je mij ook leuk? Trek het laken maar eens weg, dan kun je me beter zien!" Mark verbleekte. Dat had ze nooit gezegd! Ze hadden de stem van een ander meisje gebruikt! Hij stoof overeind maar de Wachters die achter hem stonden drukten hem terug in de bank. "Vind je me mooi?" zei de stem nu. Omdat Mark half voor de camera gestaan had was het niet te zien dat Lucy iets zei - laat staan wát ze zei. Ze sliep ook nog toen hij het laken opzij getrokken had - iets wat nu in beeld kwam. "Toe maar, raak me maar aan! Ik geil best wel op je!" "Dat mag niet meisje," hoorde Mark zichzelf zeggen, "Ik moet me aan de regels houden!" Mark herinnerde zich die uitspraken. Ze waren wel door hem gedaan maar tijdens twee verschillende gelegenheden. Iemand was hier heel creatief met geluidsfragmenten in de weer geweest. Hij realiseerde zich ook dat protesteren weinig zin had: Deze zitting was er alleen maar op gericht om het drietal in de kooi veroordeeld te krijgen. "Het is ons inmiddels wel duidelijk," zei de middelste van de drie rechters toen het scherm weer uitgeschakeld werd. "Deze slavin heeft er alles aan gedaan om de Wachter te misleiden en hem over te halen om te ontsnappen. Wij spreken de betrokken Wachter dan ook vrij. De slavin..." Hij pleegde even fluisterend overleg met de anderen, "Wij veroordelen de slavin en haar assistentes tot vijftig zweepslagen elk. Vervolgens zullen zij de komende nacht in de boomgaard doorbrengen om morgenochtend afgevoerd te worden naar Nivo 3. Zitting gesloten!" =/- "Prettig nacht gehad juffrouw Parker?" de Commandeur keek geamuseerd naar het hoopje mens dat twee Wachters even eerder op de vloer van zijn kantoor achtergelaten hadden. Na vierentwintig uur in de Stoel was Carly volkomen uitgeput. Haar huid was nog steeds nat van het zweet. Om het plakband van haar hoofd te verwijderen hadden de verpleegsters met een grote schaar plukken haar afgeknipt. Met moeite werkte ze zich op haar ellebogen en keek de ander wazig aan. Hij grinnikte. "Voel je de trillingen nog? Ik heb het niet zo op moderne apparatuur maar die Stoel is helemaal mijn stijl. Kun je al staan?" Ze deed een paar pogingen, viel een paar keer om en bleef toen hoofdschuddend op haar knieën zitten. Een lichtflits verblindde haar bijna. "Voor uw partner in crime," zei de Commandeur terwijl hij de camera nogmaals bediende, "Misschien dat hij zich dan nog eens bedenkt." Hij staarde naar de grijze vlakken van de polaroids waar haar gemangelde lichaam nu langzaam tevoorschijn begon te komen. Eenmaal tevreden met het resultaat stak hij de foto's in zijn binnenzak en sleurde Carly overeind. Hij wees naar de achterkant van zijn kantoor: "U ziet daar twee deuren juffrouw Parker. Achter de één bevindt zich de trap naar beneden, naar de ruimte waar we u tot nu toe bezig gehouden hebben. De andere leidt naar een aantal comfortabele logeerkamers die van alle gemakken voorzien zijn." Hij wachtte even om de woorden tot haar door te laten dringen. "Soms moeten we keuzes maken die de rest van ons leven kunnen beinvloeden juffrouw Parker. Dit is er één van..." Ze staarde hem niet begrijpend aan... Frodo © |
|||
|