 |
|||
|
|
|||
|
Lucy had haar ogen gesloten om zich beter op haar balans de kunnen concentreren. Bij elke beweging die ze maakte, schoof de buis tussen haar benen wéér iets hoger en ze stond nu al op haar tenen om de ergste pijn te vermijden. Wel was ze dankbaar voor de wind die haar gestriemde lijf een beetje afkoelde.
Even verderop zag ze Jasmin en Lindsay in dezelfde benauwde positie staan: De polsen op de rug geboeid, op hun tenen gespietst op de buis die een gemene stroomstoot afgaf zodra je enigzins voor- of achterover leunde. Zelfs het praten was hen onmogelijk gemaakt door de leren proppen die ze in hun mond gebonden hadden. Toch kon ze Jasmin zachtjes horen huilen... Zo af en toe passeerden er Wachters die de boomgaard gebruikten om er een luchtje te scheppen. Zonder uitzondering hielden ze even bij het drietal stil om hen te sarren, nog eens flink in borsten of billen te knijpen zodat ze het, balancerend op de nog altijd verder naar binnen dringende paal, steeds benauwder kregen. Dan liepen ze weer door, hen gedrieën maar o zo eenzaam in de duisternis achterlatend... -/- Met zijn benen op tafel rookte Mark een sigaret. Hij had de gewoonte - na drie jaar zonder - zich weer snel eigen gemaakt hier. Even verderop lag zijn nachslavin uitgeteld voorover op het bed. Haar omhooggestoken achterwerk vertoonde blauwe plekken; Hij had zijn opgekropte aggressie dusdanig op haar spartelende lichaam afgereageerd dat de Wachter die naast hem woonde op het lawaai afgekomen was. Daarna had hij haar als een beest misbruikt en haar voor dood achtergelaten... Na een klopje op de deur trad de Commandeur binnen die eens fronsend van de een naar de ander keek. "Feestje gehad?" informeerde hij droogjes. Mark drukte de sigaret uit en stond op. "Was in een slechte bui," antwoordde hij kortaf. De ander grinnikte: "Ik moet u toch eens complimenteren met uw werk meneer Hamill. Ondanks de druk blijft u toch correct in uw handelingen en dat valt voor een nieuwkomer beslist niet mee..." "Dat doet het ook niet, zeker nu niet!" viel Mark uit, "Die rechtszaak was een farce, een toneelvoorstelling. IK ben met het idee van ontsnappen gekomen, niet zij!" "Dat weet ik." Mark keek hem stomverbaasd aan: "Dat wéét u???" "Meneer Hamill, laat ik u zeggen dat de rechtszaak verlopen is zoals dat door iedereen verwacht werd. In deze wereld IS geen recht, alleen onrecht. Wij verlenen geen gunsten en kennen geen pardon. Dat wordt nu eenmaal van ons verwacht - ook van u." Hij maakte aanstalten om te vertrekken. "Voor u mij nog meer vragen gaat stellen: Morgen zal ik u een en ander uitleggen waarbij het u allemaal wel duidelijk zal worden. Probeer er in de tussentijd niet te veel over na te denken. Ik heb u al gezegd dat niet alles is wat het lijkt..." -/- Tot Jason's verrassing was er nog geen enkele reactie op zijn brieven gekomen. Hij had gedacht - of liever gezegd gehoopt - dat de verslaggevers als vliegen op zijn fantastische verhaal af zouden komen. Maar misschien was dat ook wel het probleem: Niet alleen was het verhaal fantastisch, het was helemaal absurd dat de respectabele Roydon Society zich met dergelijke praktijken bezig hield. "Meneer Cunningham? Post voor u!" Jason veerde overeind. Als je het over de duvel had! Alleen... post? Op dit late uur? De pensionhoudster overhandigde hem een envelop waar zijn naam in sierlijke krulletters op geschreven was. In de linkerbovenhoek prijkte het logo van de Roydon Society... Haastig scheurde hij de envelop open. Twee polaroidfoto's van Carly die hem deden schrikken en een briefje: "Geachte Mijnheer Cunningham, Naar aanleiding van een aantal onverwachte ontwikkelingen zou ik een persoonlijk gesprek met U zeer op prijs stellen. Ik verwacht U morgenavond om 22.00 uur op Roydon Castle. Zou U in verband met de gezondheid van deze dame alleen willen komen? Met vriendelijke groet, William Forrest, Commandeur The Roydon Society" Jason bestudeerde de foto's met stijgende woede. Carly zag er uit alsof ze door een mangel was gehaald. Ze had beurse plekken op haar hele lijf en het was alsof iemand met een mes plukken haar had verwijderd. De immens trieste blik waarmee ze de lens inkeek zou hij niet gauw vergeten. "Ik zal er zijn," gromde hij in zichzelf, het briefje verfrommelend, "Ik zal er ZEKER zijn!" -/- Het was druk bij de Veilingtafel op Nivo 3. Het gerucht had de ronde gedaan dat er vandaag wel drie nieuwelingen aangeboden zouden worden en men, dat wil zeggen de Wachters en Beulen die hier werkten, was altijd wel nieuwsgierig naar nieuwe gezichten. Dus had zich een kleine menigte om het podium gevormd die nu ongeduldig op hun aankomst wachtte. John was er ook, met Armenia zoals gewoonlijk aan de ketting bij zich. Ze stond wijdbeens zodat Celia, de slavin die hij onlangs van George gewonnen had haar kon beffen. Armenia wist niet of het nu aan John's haat jegens George of jegens diens slavin was, maar hij bleek er enorm veel genoegen in te scheppen om het meisje, dat inmiddels haar nummer op haar venusheuvel ingebrand had, nog meer te vernederen dan hij ooit met Armenia had gedaan en ofschoon de situatie haar niet echt aanstond, vond die laatste het wel prettig dat zijn aandacht regelmatig door het andere meisje opgeeist werd. Even verderop sloeg een deur open en Lindsay, Jasmin en Lucy, door een ketting aan de halsbanden met elkaar verbonden en de armen op de rug geketend, werden door een stel Wachters de trappen af gejaagd. Pas toen ze naast elkaar op het podum stonden, kregen ze de gelegenheid om om zich heen te kijken en prompt schoven ze angstig tegen elkaar. Dat zinde de Veilingmeester echter niet. Hij haalde uit met zijn karwats: "Naast elkaar jullie, gezicht naar voren en benen uit elkaar!" Lucy ontdekte nu de nissen en sloot ontzet haar ogen. De andere twee staarden nietsziend voor zich uit. Er werden houten bordjes met nummers om hun nek gehangen en het bieden begon. Even verderop stond Mark peinzend toe te kijken. Hij had George even tevoren gevraagd om op Lucy te bieden en het leek erop dat zijn plan slaagde. Een kwartiertje later kwam een triomfantelijke George met Lucy en Jasmin in zijn kielzog op hem afgestapt: "Ik kreeg ze voor een koopje omdat ze verzwakt zijn," grinnikte hij, "En aangezien ik zelf ook zonder slavin zat, heb ik deze ook maar meegenomen. Die ander is naar John gegaan - gaat een slecht leven tegemoet..." Mark luisterde nauwelijks. Hij nam Lucy's ketting van George over en drukte hem een bundeltje bankbiljetten in zijn handen. "Kom mee," zei hij tegen Lucy, "Even een rustig plekje opzoeken. Ik heb een plan!" -/- Lindsay was nog maar nauwelijks bekomen van hun nacht in de Boomgaard. Het had nog tot ver in de ochtend geduurd eer de buizen met een sissend geluid omlaag zakten en zij door de klaarstaande Wachters opgevangen werd. Dat plus het slaaptekort deden haar regelmatig wankelen terwijl Armenia en Celia haar tussen zich in namen en John volgden. Thuisgekomen tapte hij zichzelf een pul bier in, nam plaats in zijn leunstoel en wenkte Lindsay naderbij: "Kom hier, ik wil mijn nieuwe aanwinst even beter bekijken!" Hij liet haar voor zich staan, kneep in haar borsten en wroette rond in haar nu overgevoelige kutje zodat ze ingehouden piepte. Dan moest ze zich omdraaien en vooroverbuigen. John gromde goedkeurend. Toen hij op haar buik drukte ontsnapte Lindsay een hoog kreetje: "Alstublieft, ik moet heel nodig! Mag ik eerst even...?" "Dus jij moet heel nodig?" en tegen Celia: "Kom hier slet, op je knieën en bek open!" Daarop plantte hij Linsay's kruis tegen de opengesperde mond: "Laat maar lopen, dit is ons huistoilet!" Hij boog zich voorover om beter te kunnen zien. "Haal het niet in je hersens om ook maar een druppel te morsen," siste hij tegen Celia, "anders spijker ik je met je tieten aan de tafel!" Een dikke straal urine kletterde neer en al gauw moest Celia slikken waarbij een klein golfje uit haar mond liep. "Pak mijn hamer!" brieste John tegen Armenia, Celia aan haar haren overeind sleurend. Woest duwde hij het snikkende meisje naar de houten tafel... Frodo © |
|||
|