Het klinkt me alleszins ook niet vaag in de oren
en ik kan me voorstellen dat je je ongemakkelijk voelde bij 'your owner'. Ik denk niet dat ik zelf ooit nog een dergelijke titulatuur kan accepteren. Of dat door mijn 'vervelende ervaringen' komt of omdat ik gewoon veranderd ben, kan ik eigenlijk niet zeggen. Herken je dit? Het kan dat het op den duur (terug) goed voelt, maar het kan ook zijn dat jouw bdsm-beleving veranderd is.Ik kan alleen vanuit mijn beleving schrijven en van wat ik weet van andere meisjes/vrouwen die misbruikt zijn. Voor mij werkt het alleen om binnen mijn veilige zones te blijven, zeker in het begin. Alleen dat doen, wat veilig genoeg voelt. En 'dat' kan veranderen van dag tot dag. Wanneer ik erg moe ben, kunnen triggers me nog veel meer van mijn stuk brengen, bijvoorbeeld. En als ik me goed voel, dan vergeet ik dat ze bestaan. Die veilige zone is bij mij eerst: een relatie zonder seks. Vervolgens met mondjesmaat meer intimiteit. Uiteindelijk een beetje bdsm. Langzaam meer. In het begin zoek ik niets bewust op. Op een dag merk ik dat een grens verlegd is, dat ik spontaan doe, wat me angst aanjaagt (aanraken, een knuffel geven, meer op mijn eigen genot gericht zijn in bed etc). Pas wanneer die veiligheid een zekerheid is, een vangnet, kan ik specifiek een trigger opzoeken. Daarbij is het voor mij van het grootste belang dat er niet alleen die veiligheid is tussen mijn partner en ik, maar ook dat ik mezelf kan vertrouwen. Dat ik de alarmbelletjes hoor, niet negeer en er naar handel. Dus dat ik erop durf te vertrouwen dat niet alleen mijn partner zegt 'binnen jouw grenzen, nooit verder', maar dat ik dat ook tegen mezelf zeg. En dat daarnaar gehandeld wordt.
Jezelf vertrouwen is het eerste en belangrijkste. En je kan dat alleen met vallen en terug opstaan bereiken.
(Nu ja, zo ervaar ik het toch.)
