De lasten van polyamorie

[Boefje]

Ik heb the Ethical slut wel staan, maar heb hem maar nauwelijks gelezen. Ik ben eigenlijk een doener: ik leer terwijl ik iets doe/meemaak. Het boek had, voor de delen die ik gelezen heb, dan ook niets nieuws te melden. Dus zette ik het aan de kant. Gaat eigenlijk altijd zo, hahahaha. Ik zoek het zelf wel uit.

Hoe dan ook: ik herken me in de uitleg van kitten. Ik was al 7 jaar met D-D samen toen ik gevoelens kreeg voor wever, en D-D ongeveer tegelijkertijd voor nijntje. Daar hebben D-D en ik heel veel over gepraat. Onze relatie was goed zoals ie was, geen onzekerheden, geen twijfels, geen wrijving. Tuurlijk op zijn tijd ruzie, maar de relatie was gewoon fijn. We hadden heel goed de gevoelens voorbij laten gaan. Wij hebben er echter heel bewust voor gekozen wél iets met die gevoelens te doen.
Dat brengt ook risico's met zich mee. Want als er onderhuids toch dingen scheef zitten, gaan ze naar boven komen. Een tweede relatie kán een bom onder je huidige relatie leggen. Maar gut, wij waren zo zeker van de zaak, waren zo vol vertrouwen, wisten dat jaloezie naar boven zou komen en dat dat een hele moeilijke emotie is enzo. Praten, praten, praten. Eerlijk zijn, naar jezelf, naar de ander, en naar de derde persoon. Grenzen stellen, afspraken maken en vertrouwen dat die grenzen en afspraken worden gehonoreerd.
Niet altijd makkelijk. En soms waren er momenten dat ik de poly vervloekte. Maar ik ben zo blij dat we met zijn allen hebben doorgezet. Ik had het nooit willen missen.

De grootste verliefdheid is inmiddels weggeëbd, er is nu veel meer rust. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nu prettiger vind dan in het begin want het kon echt wel energie vreten. Dat is er gelukkig vanaf.
Gaat wel weer turbulenter worden als D-D en/of wever weer eens verliefd wordt...

[Daantje]

Hij is wel met een vette knipoog:

[Wever]

Ik vind die tekening vooral leuk om aan buitenstaanders snel duidelijk te maken dat polyamorie in het algemeen "complicated" zijn, en dat je niet "zomaar even" kan uitleggen hoe het zit zonder aspecten te gaan onderbelichten.

[curious]

Ok ... ga mezelf eindelijk de tijd gunnen om mijn bijdrage aan dit verhaal te doen. Interessant om te lezen welke uitdagingen anderen tegen aan lopen.

Ik zal eerst even een situatie schets doen hoe we tot op dit punt gekomen zijn. Manlief (max) en ik hebben inmiddels al een paar jaar een open relatie, die is uitgegroeid tot een relatie waarin ook ruimte is voor Polyamorie.
Ik heb zelf als eerste mijn weg in de BDSM gevonden. Weet nu inmiddels bijna 5 jaar te benoemen dat dat wat ik miste, BDSM is. Manlief ontdekte door mijn ontdekkingsreis ook zijn interesse in BDSM, maar dacht in eerste instantie dat het voor hem een leuk, geil spelletje in de slaapkamer was, maar heeft inmiddels ook ontdekt dat BDSM zoveel meer is. Wij zijn beiden sub, hebben wel getracht te switchen voor elkaar, maar dat werkte niet. Dus hebben we besloten dat we dat stuk met andere partners in kunnen vullen.

Ik heb zelf in 2010 een heel intense D/s relatie gehad met P. Daarvoor ook wel D/s relaties gehad, maar toch bleef dat op een ander niveau (ook leuk, maar anders!). Met P had ik een D/s, liefdesrelatie en we waren soulmates. Ik kan zeggen dat ik van P even veel gehouden heb als van manlief, zonder dat mijn liefde voor hem, afbreuk doet aan mijn liefde voor max.
Of dat het een bedreiging is. Want mijn prioriteit ligt ten alle tijden thuis, bij mijn gezin (hebben samen ook kinderen).
We hebben in deze driehoek de nodige uitdagingen gehad, omdat manlief op dat moment polyamorie nog tolereerde, maar niet accepteerde. Dus ik heb heel wat moeten schipperen, praten, uitleggen etc. Heel bewust ben ik bezig geweest met mijn tweede relatie geen bedreiging te laten zijn voor thuis. Als P bij ons thuis was, was het een vriend, niet mijn D. En heel bewust betrok ik max bij het proces wat ontwikkelde tussen P en mij. Continue hem bevestiging geven etc.
Eind 2010 verhuisde Peter naar Canada, waardoor onze D/s relatie stopte. En nog altijd heeft hij een heel speciaal plekje, ook al woont hij 7500 km bij mij vandaan.

Begin 2011 kreeg manlief een D/s relatie met Mrs. S. Zij is ook poly, haar man F heeft al een aantal jaren een D/s met zijn slavin a.
Max zijn eerste serieuze BDSM relatie. En wat zette dat zijn wereld op zijn kop! Hij vond het heel verwarrend om te ontdekken hoe diep een D/s kan gaan. Ik zag aan alle kanten dat hij verliefd werd, maar hij durfde dit voor zichzelf niet toe te geven. Hoe vaak ik ook zei dat het prima was, hij durfde niet. Hem uiteindelijk over die drempel heen geholpen.

Maar deze D/s kende een heleboel uitdagingen:
Max had moeite met communicatie. Hij durfde beide kanten op niet alles te vertellen en deelde te weinig uit zichzelf. Alles moest er uit getrokken worden, door zowel zijn Mrs als mijzelf.

Tevens had (en heeft) hij moeite met grenzen stellen. Mrs S wilde veel meer (tijd, samen zijn en positie in zijn leven) als dat hij kon en wilde geven. Ons leven ziet er heel anders uit als dat zij en haar man hun leven hebben ingedeeld. Ook heel andere levensfase (hier jonge kinderen, daar kinderen die inmiddels allemaal zo oud zijn dat ze overal vanaf weten). S trok en max durfde geen nee te zeggen waardoor naar beide kanten ergenissen ontstonden. Ook gaf max heel dubbele signalen naar haar wat hij wel of niet wilde en wees haar niet op[ haar plek als zij over onze grenzen ging of te weinig respect voor onze thuis situatie had (bemoeienis over hoe ik mijn kinderen op moet voeden wordt bijvoorbeeld niet gewaardeerd )

Maar wat voor mij het meest moeilijke is geweest, is dat hij mij vergat zodra zij in de buurt was. Hij zag me totaal niet meer staan. En voor het eerst van mijn leven kreeg ik te maken met jaloezie, voortkomend uit onzekerheid. Al jaren heb ik aangegeven dat hij mij heel erg "for granted" aan nam en voor haar deed hij ineens alle moeite. Mijn verjaardag vergeten, maar voor haar alle moeite doen etc. Mij nooit bevestigen dat hij me nog steeds aantrekkelijk vind, maar haar alle complimenten van de wereld geven bij elke mail, sms, whatsapp of in het echt. Deels begrijpelijk, want zoiets wordt bij een langdurige relatie allemaal gewoner. Maar juist met een ander in beeld, had ik die bevestiging nog net even iets harder nodig.
Veel over gepraat, aangegeven hoe hij daar mee kon helpen. Maar hij kon zich die moeite niet nemen om mij die bevestiging te geven. Ook het gesprek aangegaan met haar erbij om aan te geven waar ik tegen aan liep. Maar nog bleef het een terugkerend item, ondanks duidelijke afspraken die er gemaakt waren.

We groeiden er een beetje door uit elkaar. Ik had al zoveel gepraat, gevraagd, mijn grenzen bijgesteld, dingen geaccepteerd, dat ik op een gegeven moment zoiets had van doe jij nu maar eens een keer moeite voor mij!! Daardoor sloot ik me meer af van hem. Hij koos er toen voor om zijn aandacht niet aan mij te besteden, maar haar aandacht te genieten (ziet en erkent hij inmiddels zelf ook gelukkig). En zij genoot van de plek die hij haar gaf. En werd daardoor steeds bedreigender.

Tot er uiteindelijk eind vorig jaar een situatie ontstond waarin ik voor de zoveel duizendste keer ermee geconfronteerd werd dat hij mij vergat en toen ook haar niet op haar plek durfde te zetten toen ze zich er mee ging bemoeien en over zijn grens heen ging, was voor mij de maat vol. Ik heb toen een heel erg moeilijke beslissing moeten nemen en hem gevraagd zijn D/s te stoppen. Hij had haar tussen ons in laten komen....

Heel heftig, want ik weet hoe moeilijk het is om te moeten stoppen met een D/s die gevoelsmatig nog niet klaar is. Maar het was echt de noodrem. Ik voelde mijn relatie als zand tussen mijn vingers door glijden. En dat is geen enkele tweede relatie waard!

Polyamorie kan zoveel toevoegen op een bestaande relatie. Maar het vergt wel veel inzet van de betrokken partijen. Als Poly partner zul je ten eerste in staat moeten zijn om goed te communiceren, naar beide partners toe. Iedereen op de hoogte houden van dingen die er spelen. Zodat niemand voor verrassingen komt te staan.

Daarnaast denk ik dat degene die een tweede relatie erop na houdt ook extra alert moet zijn dat hij door de eerder genoemde NRE niet zijn eerste partner tekort doet. Want hoewel het een heel begrijpelijk fenomeen is, is het geen excuus om de ander te verwaarlozen. Ook ik heb daarom in het begin heel veel weg geslikt, maar in deze situatie veranderde het niet.

Het is ook heel belangrijk dat de tweede partner ook bestaansrecht krijgt van de eerste partner. Ik heb, ondanks al mijn eigen onzekerheden, hen wel alle ruimte gegeven (voor zover mogelijk binnen ons druk bestaan). Creëerde mogelijkheden. Ze zagen elkaar elke week minimaal één keer en hadden 1x in de twee weken ook een nacht samen. Ook heb ik manlief geprobeerd een spiegel voor te houden, als hij haar tekort deed.
Maar ook dat er begrip is van de tweede relatie voor de primaire relatie.

Daarnaast ben ik ook van mening dat een D in een situatie als deze ook nog een verantwoordelijkheid heeft om zijn of haar s te beschermen tegen verzuipen in de verwarrende emoties die BDSM met zich mee kan brengen. En ook als D erop te sturen dat de s ook zijn / haar verantwoordelijkheid ten opzichte van thuis situatie niet uit het oog verliest en daar een stuk in te coachen.

Wat zeker ook al zal helpen is als beide partners een tweede relatie hebben. Ik voelde me echt heel eenzaam en tekort gedaan doordat zijn aandacht niet meer naar mij ging en er ook niemand anders mij "speciaal" vond. En ben toen ook aandacht online gaan zoeken in chatten en dergelijke.

We zijn nu ruim twee maand verder en er is al veel gepraat. Ook ik heb mijn BDSM activiteiten even gestaakt (niet dat die er concreet waren, maar toch). Eerst elkaar weer terug vinden en praten ... heel veel praten. Manlief is inmiddels wel zover dat hij zijn eigen aandeel ziet. Ook ik erken mijn eigen aandeel in het verhaal. Zijn ex-Mrs nog niet. Die ziet helaas alleen een jaloerse echtgenote, die haar D/s heeft beëindigd.

Dus ja .. ik snap iedereen die zegt dat het moeilijk is; poly. Wat niet wegneemt dat ik er nog altijd voor open sta! Het kan werken met de juiste inzet van alle partijen. Sterker nog, het heeft gewerkt in de tijd van P en mij.
Een relatie is blijven werken, poly betekent dubbel zo hard werken.

PS: Ik gebruik in dit verhaal heel bewust wel de termen eerste en tweede relatie. Want wat bij ons altijd de insteek geweest is, is dat thuis altijd primair is. Daarnaast is er ruimte voor een tweede relatie. Liefde kan en mag, maar niet ten koste van.
PPS: Vragen? Stel ze gerust!

[Boefje]

Jemig, wat een verhaal. Fijn dat je het wilt delen.
Ik herken veel in je verhaal. Deze bijvoorbeeld:

Daarnaast denk ik dat degene die een tweede relatie erop na houdt ook extra alert moet zijn dat hij door de eerder genoemde NRE niet zijn eerste partner tekort doet. Want hoewel het een heel begrijpelijk fenomeen is, is het geen excuus om de ander te verwaarlozen.

*grinnikt*
Zo spraken D-D en ik af dat het prima was om te msn-en of bellen met ons andere liefje, maar niet de hele avond lang. Want, tja, verliefd hè. Dan wil je het liefst URENLANG bellen. Maar dat valt niet altijd goed.

Wat zeker ook al zal helpen is als beide partners een tweede relatie hebben. Ik voelde me echt heel eenzaam en tekort gedaan doordat zijn aandacht niet meer naar mij ging en er ook niemand anders mij "speciaal" vond.

Hier ben ik het wel mee eens. D-D en ik hadden het geluk dat we tegelijkertijd een tweede lief hadden. Het ontdekkingspad van een poly is best heftig, maar nu hadden we niet de situatie dat de een eenzaam toe moest kijken hoe de ander dol verliefd was. We hebben allebei het gevoel dat doordat het tegelijkertijd ontwikkelde dat het daardoor iets minder heftig was.

[kitten]

Eens! Helaas valt het niet te sturen, maar een evenwichtige poly is wel veel makkelijker dan wanneer slechts eentje een lief erbij heeft.

[Boefje]

Anders weet ik niet eens zeker of het ons was gelukt. Ik heb best last van jaloezie en D-D van territoriumdrang

[curious]

dat evenwicht is bijvoorbeeld ook de reden dat zijn Mrs meer tijd samen met max wilde;
Haar man heeft ook een D/s relatie en die twee zien elkaar heel erg veel. Verschil is ook dat zij vrijgezel is en geen kinderen heeft en dat zij dus (zo goed als) altijd kan, als hij ook kan. Dus als ze naar meetings gaan, kan zij altijd mee en zit Mrs S alleen.
Heel begrijpelijk, maar onze sociale kalender biedt niet altijd ruimte aan meetings en dergelijke. Bovendien ben ik van mening dat kinderen hier in het weekend ook recht op hun ouders hebben, aangezien wij beiden werken (manlief fulltime, ik ben twee dagen door de weeks ook thuis). Dus meetings ver weg met overnachtingen erbij zijn maar beperkt mogelijk.

[Boefje]

Dan klinkt het eigenlijk dat Mrs S in haar relatie haar grenzen niet goed bewaakt. Lastig dat het dan doorwerkte naar jullie relatie.

[Wever]

Ik heb het hier ook met veel interesse gelezen, curious. Bedankt voor het delen.

[kitten]

Zucht.

Het moest ervan komen. Mijn moeder kwam onaangekondigd langs, terwijl Dacrael hier was. De meisjes waren ook "ziek" thuis. Niet heel ziek meer, maar genoeg om papa ermee om de tuin te leiden. Anyway, mijn moeder kwam dus langs. Omdat ze gehoord had dat de meisjes thuis waren.

Ik: "Mam, dit is [echte naam Dacrael]"
Moeder: "Ja dat weet ik, dat had je zoon al verteld. Hij zei dat [echte naam Dacrael] mama's vriendje was."
Ik: "Haha, meestal noemt hij Dacrael [zelfverzonnen bijnaam van welpjes voor Dacrael]" *eroverheenlul, eroverheenlul*



Zaterdag gaan we naar de verjaardag van Dacraels vader. En ik mag zelf weten of ik de welpjes meeneem. Maar ik kan zo ontzettend niet liegen... Neem ik ze mee, dan heb je kans dat zij Heerschers naam laten vallen. Want ik ga mijn kids niet instrueren te liegen. Dat gaat écht te ver! Maar zelf heb ik ook geen pokerface. Neem ik ze niet mee en men vraagt daar waar de welpjes zijn, dan... wat? Dan zeg ik dat ze bij Heerscher zijn? Of lieg ik dat ze bij een oppas zijn?

Ik wil niet liegen. Leugens komen uit! Maar de waarheid durf ik ook niet goed... Bang voor veroordeling en onbegrip.

Bah.

[tessie]

Zo'n verjaardag lijkt me ook niet echt het moment om dat te vertellen, als het dan toevallig ter sprake komt...
Maar, je zal het toch eens moeten vertellen? Je eigen moeder zal toch ook wel een keer doorvragen neem ik aan?

[puppie]

Aangezien je meegaat naar Dacraels familie, wat is zijn mening hierover?
Die lijkt me eerlijk gezegd het belangrijkste in deze, het is zijn familie

En kinderen zijn zo heerlijk eerlijk
Grote kans dat je moeder allang meer weet dan dat jij denkt.

[Wever]

Pfoe...een moeilijke situatie, kitten. Je hebt langs alle kanten gelijk: kinderen mag je er niet mee opzadelen, vragen omzeilen kan moeilijk en zowel liegen als niet-liegen is een vrijwel onmogelijke keuze. Het lijkt me hoe dan ook een dilemma.

Ook vervelend namens Dacrael. En dan vooral omdat wat mij de minst erge uitweg lijkt, hem in een moeilijk parket brengt. Met name: tussen nu en zaterdag een "Er is iets dat jullie moeten weten van <echte naam kitten>..." gesprek houdt met die ouders.

@Dacrael: het spijt me dat ik 't moet opmerken, man. Maar vroeg of laat zit dat gesprek er toch aan te komen voor jou.



(en ik weet 't: dat verhindert niet dat andere gasten ook iets kunnen oppikken uit een opmerking. Ik zeg niet dat mijn voorstel ideaal is).

[Dacrael]

Mijn ouders zullen misschien wat raar opkijken, maar uiteindelijk mij hierin vertrouwen. Dat hebben ze altijd al gedaan. Het is mijn leven, ik ben er verantwoordelijk voor en ik maar zorg dat ik gelukkig ben, accepteren mijn ouders mijn beslissingen.
Tot nu toe heb ik mijn ouders altijd vertelt wat er in mijn leven gebeurt; ik vind het namelijk enorm vervelend om geheimen voor hen te hebben.
Ik zorg er alleen voor dat ze niet meteen voor een voldongen feit komen te staan, dus de afgelopen keren dat ik bij mijn ouders op visite ben geweest, heb ik zitten "masseren".
Zo weet mijn moeder al dat ik aan BDSM doe en dat waarschijnlijk ook met kitten doe en heb ik Heerscher al een keer vernoemd in combinatie met kitten. Ja, ik moet nog aangeven dat hij haar andere relatie is, maar alles op z'n tijd. Ook dit gaan ze uiteindelijk te weten komen.
En als het toch eerder uit komt dan verwacht, spreken zij mij daar op een ander moment over aan. Maar vragen zullen ze.
Ik maak mij dan ook niet zo heel veel zorgen.