Ik ben dan weer jaloers op alle draagdoekdragers. Knul vindt het te warm, en met z'n inmiddels ruim 8 kilo is hem dragen allang niet meer relaxed (al ben ik inmiddels over de spierpijn heen en gaat boodschappen tillen zowat moeiteloos. Go mama krachttraining!).
Gelukkig vindt hij zichzelf entertainen in de box wel ok... voor een half uurtje ofzo.
Inmiddels word ik knettergek van meneer. Hij heeft ontdekt dat hij kan gillen. En hard! Vooral een feest als je net hem een boertje wil laten doen (metal heeft me onvoldoende voorbereid op babygilletjes in je oor) En dat is soms zomaar, soms omdat ie honger heeft, soms omdat zn luier vol zit. Shiiiiit, ik had net zn huiltjes door. Als ie nu huilt is het meteen 'ik ben over de zeik en ontroostbaar want je snapt mijn gegil niet, whaaaaaaaaa'. Damn, Knul, als je nou niet je gebruiksaanwijzing verandert als ik net denk dat het makkelijk is. Want dat ontroostbare duurt
een eeuwigheid minuut of 5.
Maar dan lacht ie uiteindelijk weer, en kirt ie een beetje terug

en hij lijkt me echt vast te pakken als ik m optil. En hij is de wereld aan het ontdekken. Hij kijkt naar z'n handjes/speeltjes/knuffels alsof hij een boek aan het lezen is. Op z'n buik liggen vindt ie het einde (voor 5 minuten). Hoe ie dat zelf voor elkaar krijgt, of hoe je terugrolt, dat heeft ie nog niet door. Komt vast binnenkort.
En mijn goth, het cliché 'ze groeien zo snel' is zo waar. Soms mis ik het hummeltje van amper een week oud.
En ik maak me een beetje zorgen. Hij wordt nu al ouder geschat door zn lengte. Gaat hij daar last van krijgen?